بتومی اندیشم
و بگلدان گل سرخ ، که پروردهء توست
بتو می اندیشم
بتو و تک تک اشیاء اتاق، که غریبانه مرا می نگرند
بتو می اندیشم و به گرمای تنت ، که نصیب
دگریست
بتو می اندیشم
و به تنهائی شبهای خودم
از: شکیبای لنگرودی
ترسم تو را عاشق شوم
از حال خود غافل شوم
ترسم که عقلم در بری
مجنونو بی حاصل شوم
ترسم که اسم شب شوی
ورد زبان من شوی
ترسم که در هر نیمه شب
فکر خیال من شوی
ترسم طنین خنده ات آید که بیتابم کند
وحشی صفت مرغ دلم در بر کشد رامم کند
حوشم برد مستم کند یک لحظه آرامم کند
ترسم کلام دلنشین کاید ز تو خوابم کند
جنگ و نبرد زندگی باز آید آزارم کند
در هم بپیچند پیکرم بعدم برد خاکم کند
خواهم که در اوج هواس در خلوتی یادم کنی
بعد زنی خوابت برد از ذهن خود پاکم کنی
نیمه شب است...
قلم در دستم...
چشمانم ملتهب از خواب...
دلم غمگین و عزادار...
دلم تنها...
در این میان انگار سکوت است که سکوت مرا میشکند... آرزوها
میگی عاشقه بارونی ولی وقتی بارون میاد چتر میگیری . میگی عاشقه برفی ولی از 1 گوله برف میترسی . میگی عاشقه پرنده هایی ولی اونارو میندازی تو قفس . میگی عاشقه گلهایی ولی اونا رو از شاخه میکنی . انتظار داری نترسم وقتی میگی عاشقمی
در حرم دل به زیارت عشق می روم ... دست بر ضریح سینه می گذارم به سجاده می روم ! بی تو کجا روم ؟! کجا روم ؟! 
آتشی می خواهم تا نوشته های کهنه ای را که بوی مرگ می دهند را آتش بزنم ، قلم نتراشیده من ، می خواهم نوشتنی را با تو آغاز کنم ، نوشتنی به درازای یک عمر .حاصل این نوشتن زیستن من و توست . بهای این زیستن کوتاه شدن هر روزه توست و شکستن دست من ...تراش را صدا کنم تا خطبه عقد را بخواند !؟
زیباشناسی مستقل و متمایز، واپسین ظهور فرهنگ مدرن است
که با جدا کردن راه
خود از اهداف و منظور های جادویی_دینی شکوفا می شود.
هر آنچه که اسطوره ای، جادویی و دینی است می تواند
خارج از اعتقاد در حوزه
زیباشناسی ماندگار باشد. یک پیوند ژرف پنهان میان قلمرو
اسطوره ای و قلمرو
زیباشناسی وجود دارد. (ادگار مورن، هویت انسانی)
بهت
می گذرم از میان رهگذران ، مات
می نگرم در نگاه رهگذران ، کور
اینهمه اندوه در وجودم و من لال
اینهمه غوغاست در کنارم و من دور!
دیگر، در قلب من ، نه عشق ، نه احساس
دیگر، در جان من ، نه شور ، نه فریاد
دشتم ، اما در او نه نالهء مجنون!
کوهم ، اما در او نه تیشهء فرهاد!
هیچ نه انگیزه ای، که هیچم ، پو چم!
هیچ نه اندیشه ای، که سنگم ، چوبم!
همسفر قصه های تلخِ ِ غریبم.
رهگذر کوچه های تنگِ غروبم.
آنهمه خورشید ها که در من می سوخت،
چشمهء اندوه شد ز چشم ترم ریخت!
کاخ امیدی که بودم تا ماه،
آه، که آوار غم شد و به سرم ریخت!
زورق سر گشته ام که در دل امواج
هیچ نبیند، نه نا خدا، نه خدا را
موج ملالم که در سکوت و سیاهی
می کشم این جان از امید جدا را
می گذرم از میان رهگذران ، مات
می شمرم میلههای پنجره ها را.
می نگرم در نگاه رهگذران کور
می شنوم قیل و قال زنجره ها را.
فریدون مشیری
جنگل بان
تـوی جنـگـل گلسـتان بـودم
کـنـار برکـة آبـی بـودم
در حـال صـید ماهـی بـودم
عکس مهتاب تـوی برکـة آب
اون طرف ترکلبه ای ویران بود
عکس جنگل بان درآنجا می بود
قبـر یـک زن درون کـلبـه
پیـر مـرد تـک و تنهـا می بود
پیر مرد محاسـنی بلنـد داشـت
درون کـلبه تـبر زیـنی داشـت
کس نپرسیـد از حـال پـیرمرد
چـون کـه انگارزبان لال داشت
شـبی از شبـها بـه پیشش رفتم
همچـون از وی سـؤالی کردم
پیر مرد غمگین بشد،آهی کشید
چـون که از یارش سؤالی کردم
اومـراگـفت که یارش چه شده
او به گفت جوانی اش بیمار شده
اومـراگفت بودیم باهم دوست
او بگفت که خاطراتش چه شده
من به گفتم که این مقبرکیست
اوبه من گفت ببین نامش چیست
من به گفتم که نامش سحراست
بعد ازاین دیگه نگونامش کیست
من به گفتم کـه این زن تو بود
اوبه من گفت که این یه دختربود
دوبـاره گفتـم پـس دختَرِت
اوبه من گفت که این دوستَم بود
من بگفتـم کـه فرزنـد نـداری
اوبه خنده گفت که عشقی نداری
من بگفتم که منظور تو چیست
او بپرسید که دوستی برا چیست
من بگفتم دوستی محبت است
عشقی و محبت و معرفت است
اوبه گفت دردوستی زیرَش نزن
زیر این دوستی ها زیرَش نزن
اوبگفت من داشتم دوست دختری
بعداز این که مُرد نکردم شوهری
عشق من او بودوچون که رفتش
من نکـردم نـامردی بر سـرش
من نکـردم شوهری یـا ازدواج
من بِـداشتَم دوسـت اورا ازدواج
سـال هاست تنهای تنها مانده ام
روزها بی حرف و گفتار مانده ام
زین مشوعاشق که بددردی است
اگـه دوسـتِت نـداره نامرد است
ای خـدا جـانم بگـیر تا بـروم
بـروم به پیش اون دوست دخترم 
