بهت

می گذرم از میان رهگذران ، مات

می نگرم در نگاه رهگذران ، کور

اینهمه اندوه در وجودم و من لال

اینهمه غوغاست در کنارم و من دور!

دیگر، در قلب من ، نه عشق ، نه احساس

دیگر، در جان من ، نه شور ، نه فریاد

دشتم ، اما در او نه نالهء مجنون!

کوهم ، اما در او نه تیشهء فرهاد!

هیچ نه انگیزه ای، که هیچم ، پو چم!

هیچ نه اندیشه ای، که سنگم ، چوبم!

همسفر قصه های تلخِ ِ غریبم.

رهگذر کوچه های تنگِ غروبم.

آنهمه خورشید ها که در من می سوخت،

چشمهء اندوه شد ز چشم ترم ریخت!

کاخ امیدی که بودم تا ماه،

آه، که آوار غم شد و به سرم ریخت!

زورق سر گشته ام که در دل امواج

هیچ نبیند، نه نا خدا، نه خدا را

موج ملالم که در سکوت و سیاهی

می کشم این جان از امید جدا را

می گذرم از میان رهگذران ، مات

می شمرم میلههای پنجره ها را.

می نگرم در نگاه رهگذران کور

می شنوم قیل و قال زنجره ها را.

            
        فریدون مشیری