. . .

آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همینجاست بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست بخند

بوسه

مولانا

 بمیرید

         بمیرید

               در این عشق بمیرید

 در این عشق چو مُردید همه روح پذیرید

 بمیرید

         بمیرید

                وزین مرگ مترسید

 کزاین خاک برآیید سماوات بگیرید

 بمیرید

        بمیرید

                وزین نفس ببُرید

 که این نفس چو بند است و شما همچو اسیرید

 یکی تیشه بگیرید پی حفره ء زندان ، چو زندان بِشِِکَستید هم شاه و امیرید

 بمیرید

             بمیرید

                وزین  ابر برآیید

 چوزین ابر برآ یید همه بدر مُنیرید

 خموشید، خموشید ، خموشی  دم مرگ است

 هم از زندیگی هستیم که زخاموش نفیرید

میشد!!!!!!؟؟؟؟؟

 میشد از بودن تو .عالمی ترانه ساخت

 کهنه ها رو تازه کرد  از تو یک بهانه ساخت

 با تو میشد که صدام  همه جا رو پر کنه

 تا قیامت اسم ما  قصه ها رو پر کنه

 اما خیلی دیر دونستم تو فقط عروسکی

 کور و کر بازیچهء باد  مثل یک  بادبادکی

 دل سپردن به عروسک منو گم کرد تو خودم

 تو رو خیلی دیر شناختم  وقتی که تموم شدم

 نه یک دست ،  رفیق دستام نه شریک غم بودی

 واسه حس کردن دردام خیلی خیلی کم بودی

 توی شهر بی کسی ها تو رو از دور میدیدم

 با رسیدن به تو افسوس به تباهی رسیدم

 شهر بی عابر و خالی شهر تنهایی من بود

 لحظه ء شناختن تو لحظه تموم شدن بود

 مگه می شه از عروسک شعر عاشقونه ساخت

 عاشق چیزی که نیست شد روی دریا خونه ساخت

اسیر

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

بر جای مانده باشد صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله

در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یارب حلال بادا

صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را

وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم آر بر اسیری گز گرد دام زلفت

با صد امیدواری ناشاد رفته باشد

شادم که از رغیبان دامنکشان گذشتی

گو مشت خاک ماهم بر باد رفته باشد

پر شور از حزین است امروز کوه و صحرا

مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

مولانا

من غلام قمرم ..،

غیر قمر هیچ مگو ..،

پیش من ، جز سخن شمع و شکر هیچ مگو ..،

سخن رنج مگو  ، جز سخن گنج مگو..،

ور از این بی خبری رنج مبر ، هیچ مگو..،

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت :

آمدم نعره مزن ، جامه مَدَر هیچ مگو..

گفتم: ای عشق من از چیز دگر می ترسم

گفت: آنچیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت

سر بجنان که بلی ، جز که به سر هیچ مگو

گفتم  این روی فرشتست عجب !  یا بشرست

گفت این غیر فرشتست و بشر ،  هیچ مگو

گفتم این چیست ، بگو زیرو زبر خواهم شد

گفت میباش چنین زیرو زبر ، هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پر نقش و خیال

خیز از این خانه برون،

رخت ببر،

هیچ مگو. . .

شمس تبریزی

   عرصه ی سخن ، بس تنگ است!

                   عرصه ی معنی فراخ است !

         از سخن ، پیش تر آ !

                                 تا فراخی بینی و ،

عرصه بینی !

                                              شمس تبریزی ، 256