« جکسون براون »

همیشه دستی را که بسویت دراز  شده  بفشار

 ای خدا؛ ای راز دار بندگان شرمگینت

 
 ای توانائی که بر جان و جهان فرمانروائی

 ای خدا؛ ای همنوای نالهء پروردگانت

 زین جهان تنها تو با سوز دل من آشنائی

 اشک می لغزد به مژگانم ز رو سیاهی

 ای پناه بی پناهان، مو سپید و رو سیاهم

 
 بر در بخشایشت اشک پشیمانی فشانم

 تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم

 وای بر من با جهانی شرمساری کی توانم

 
 تا بدر گاهت بر آرم نیم شب دست نیازی؟

 با چنین شرمندگی ها کی دست من بر آرید

 تا بجویم چارهء درد دلی از چاره سازی؟

 ای بسا شب، خواب نوشین، گرم می غلتد بچشم

خواب میبینم چو مرغی می پرم در آسمانها

پیکر آسوده ام را خواب شیرین می رباید

روح من در جستوجویت می پرد تا بیکرانها

برتن آلوده منگر ، روح پاکم را نظر کن

دوست دارم تا کنم در پیشگاهت بندگی ها

مهربانا ؛ با دلی بشکسته ، رو سوی تو کردم

رو کجا آرم اگر از در گهت گوئی جوابم؟

بیکسم در سایهء مهر تو می جویم پناهی

از کجا یابم خدائی گر بکویت ره نیابم؟

ای خدا؛ ای راز دار بندگان شرمگینت

ای توانائی که بر جان  جهان فرمانروائی

ای خدا؛ ای همنوای نالهء پرورندگانت

زین جهان تنها تو با سوز من آشنائی