پری کوچک

پری کوچکی در تنهایی که برای خود ساخته بود نشسته بود و به آدمیان نگاه میکرد

آدمیان حسود آمدند و

به دروغ دل پری کوچک رویا ها را دزدیدند

با حرفهایی شیرین پری کوچک را به خوابی غریب بردند

وقتی پری کوچک در برهوت حرفهای آن آدم صفتان  گم شده بود

بالهای کوچکش را بستند و او را به سیاه چال بدی ها بردند تا آزارش کنند

پری کوچک با قلب مهربانش با دردی که در باله هایش حس میکرد   از خواب بیدار شد

او باور نمی کرد که آدمها نیز دروغ می گویند............

ناگهان صدای تند بادی در سیاه چال پیچید.  پری کوچک دید که خواب نمی بیند

پری کوچک باور نمی کرد که این آدمها با دل کوچکش اینچنین با زی کرده باشن

دل کوچکش که از جنس  پاکی ها بود.............. شکست

صدای شکسته شدن این دل کوچک ..خواب تمام آدم صفتان را آشفته کرد

همه به طرف سیاه چال آمدند..........

اما پری کوچک آنجا نبود  ... و آن سیاه چال بر سر آن ادم صفتان خراب شد

دیگر کسی از    پری کوچک   هیچ نشانی ندید 

آری او   رفته بود...

رفته بود تا تنها بماند و در تنهایش پاکی ها را حس کند

او تنهایش را دوست میداشت

او با مروارید چشمان آبی اش گناه این آدم صفتان    را از دلش  شست

تا دیگر در دلش حتی یادی از آنها نکند و

برای همیشه تنها بماند

آری تنها...............آرزو