زیباشناسی مستقل و متمایز، واپسین ظهور فرهنگ مدرن است
که با جدا کردن راه
خود از اهداف و منظور های جادویی_دینی شکوفا می شود.
هر آنچه که اسطوره ای، جادویی و دینی است می تواند
خارج از اعتقاد در حوزه
زیباشناسی ماندگار باشد. یک پیوند ژرف پنهان میان قلمرو
اسطوره ای و قلمرو
زیباشناسی وجود دارد. (ادگار مورن، هویت انسانی)
بهت
می گذرم از میان رهگذران ، مات
می نگرم در نگاه رهگذران ، کور
اینهمه اندوه در وجودم و من لال
اینهمه غوغاست در کنارم و من دور!
دیگر، در قلب من ، نه عشق ، نه احساس
دیگر، در جان من ، نه شور ، نه فریاد
دشتم ، اما در او نه نالهء مجنون!
کوهم ، اما در او نه تیشهء فرهاد!
هیچ نه انگیزه ای، که هیچم ، پو چم!
هیچ نه اندیشه ای، که سنگم ، چوبم!
همسفر قصه های تلخِ ِ غریبم.
رهگذر کوچه های تنگِ غروبم.
آنهمه خورشید ها که در من می سوخت،
چشمهء اندوه شد ز چشم ترم ریخت!
کاخ امیدی که بودم تا ماه،
آه، که آوار غم شد و به سرم ریخت!
زورق سر گشته ام که در دل امواج
هیچ نبیند، نه نا خدا، نه خدا را
موج ملالم که در سکوت و سیاهی
می کشم این جان از امید جدا را
می گذرم از میان رهگذران ، مات
می شمرم میلههای پنجره ها را.
می نگرم در نگاه رهگذران کور
می شنوم قیل و قال زنجره ها را.
فریدون مشیری
جنگل بان
تـوی جنـگـل گلسـتان بـودم
کـنـار برکـة آبـی بـودم
در حـال صـید ماهـی بـودم
عکس مهتاب تـوی برکـة آب
اون طرف ترکلبه ای ویران بود
عکس جنگل بان درآنجا می بود
قبـر یـک زن درون کـلبـه
پیـر مـرد تـک و تنهـا می بود
پیر مرد محاسـنی بلنـد داشـت
درون کـلبه تـبر زیـنی داشـت
کس نپرسیـد از حـال پـیرمرد
چـون کـه انگارزبان لال داشت
شـبی از شبـها بـه پیشش رفتم
همچـون از وی سـؤالی کردم
پیر مرد غمگین بشد،آهی کشید
چـون که از یارش سؤالی کردم
اومـراگـفت که یارش چه شده
او به گفت جوانی اش بیمار شده
اومـراگفت بودیم باهم دوست
او بگفت که خاطراتش چه شده
من به گفتم که این مقبرکیست
اوبه من گفت ببین نامش چیست
من به گفتم که نامش سحراست
بعد ازاین دیگه نگونامش کیست
من به گفتم کـه این زن تو بود
اوبه من گفت که این یه دختربود
دوبـاره گفتـم پـس دختَرِت
اوبه من گفت که این دوستَم بود
من بگفتـم کـه فرزنـد نـداری
اوبه خنده گفت که عشقی نداری
من بگفتم که منظور تو چیست
او بپرسید که دوستی برا چیست
من بگفتم دوستی محبت است
عشقی و محبت و معرفت است
اوبه گفت دردوستی زیرَش نزن
زیر این دوستی ها زیرَش نزن
اوبگفت من داشتم دوست دختری
بعداز این که مُرد نکردم شوهری
عشق من او بودوچون که رفتش
من نکـردم نـامردی بر سـرش
من نکـردم شوهری یـا ازدواج
من بِـداشتَم دوسـت اورا ازدواج
سـال هاست تنهای تنها مانده ام
روزها بی حرف و گفتار مانده ام
زین مشوعاشق که بددردی است
اگـه دوسـتِت نـداره نامرد است
ای خـدا جـانم بگـیر تا بـروم
بـروم به پیش اون دوست دخترم 
ای خدای بزرگ
ترا به شهادت میطلبم که در تمام عمر رنج بارم بحقیقت
یکبارعشق ورزیدم و آنهم بازیچهء کالبد خاکی او شد
ای خداوند روزیکه بام تو رستاخیز برپا میشود و
خفتگان سرزمینهای نا شناس سر از خاک بر میدارند
تو بخاطره دل سوختهء من به او رحمت آور گر چه در عالم مردگان
دلدادگان یکدیگر را باز نشناسند ولی توکه کاشف هر رازی
مارا در کنار هم به خوبی خواهی شناخت از تو تمنا میکنم
آنموقعیکه همه چیز حتی خورشید و ماه و ستارگان بخواب
من چون میترسم در آن دنیای ظلمانی و پر سکوت
محبوبم را نشناسم احساس میکنم که باید از هم اکنون همه
مردگان را بپرستم شاید یکی از آنها یار دیرینم باشد اگر
مرا بگذارد و بگذرد و بدیگری بپیوندد تو به آه و ناله و ضجه
من توجهی نکن و پرتو رحمت خود را از او دریغ مدار
آنوقت است که دیار مرگ برای من دیار خوشبختی و سعادت
خوا هد شد!!!
سرشک دل
رسوای عالمی شدیم ودل هجران دیدهء خود را در جفای یار
سنگدل فراموشکار چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و بمستی
قطرات اشک از دیده فرو ریختیم،تا شاید سازندهء کائنات را دل
بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد و طرحی نو بریزد.
رسوای عالمی شدیم و بمستی شکوه ها، از خلق خود آغاز نهادیم
تا از فتنه های فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته بر مشتی پوست و
استخوان سخت نگیرد آتشی از قطرات سوزان سرشک بر دیده
آنقدر روان ساختیم که شاید شعله ها ی درخشانش این جسم نحیف را
بسوزاند و از غم و اندوه یار سنگد لی آزادش سازد.
ولی افسوس که او خفته است و چه داند که درغمش شب هجر
چگونه بر من شب زنده دار میگذرد
گل مریم
باد سرد خزانی گلبرگهای گل مریم را به آهستگی تکان داد.
مریم ناله کنان خبر دوری خود را همراه باد خزانی بگوش بلبل شیدا
آن عاشق مهجور فرستاد، پرندهء زیبا با دل کوچک و پر تپش
خود جسم نحیف بی رمقش را به مریم رساند ناله و زاری آغاز کرد.
که ای جفا پیشه این چه وقت دوری کردن است؟
من چگونه درد هجران تو را می توانم تحمل کنم؟
بیچاره گل مریم، شبنم خزانی را از دیده فرو بارید و بدلداری از
بلبل شیدا پرداخت و گفت:
هنوز چند صباحی از وقت وصال با قی است و تو می توانی دمی
کوتاه از مصاحبت من لذت ببری؛ دقایقی چند نگذشته بود که
با غبان پیر با صورت چروکیده و ابروان سفید پر پشت در حالیکه از شدت
تأثر چین و چروک صورتش دوچندان شده بود زمزمه کنان پیش آمد
و در حالیکه کارد تیز بران خود را در برابر دیدگان دریده و اشک آلود
عاشق ، بر گردن ظریف معشوقه گذاشته بود پاسخ داد:عمر تو با سپری
شدن فصل بهار پایان پذیرفته من تاب و توان ندارم که مرگ تدریجی
ترا تماشا کنم به این جهت از گلستان خزان شده دورت میکنم و از
معشوقت جدا مینمایم و بکسی که می خواهد ترا به دخترک زیبا رخ
شوخ چشمی هدیه کند تسلیم میکنم!
باغبان دسته گل مریم را بمن داد. هنوز در فراق بلبل ، شب نم های
خزانی از چهرهء زیبای گل، به دستهای من میچکد و مرا بیاد
اشکهای گرمی که شبی او از دیدگان زیبایش افشانده بود میافکند.
نگاهی به گلستان کردم با غبان پیر در آن دور دست ها مشغول
کندن چالهء کوچکی بود و با خود میگفت:ای بلبل زیبا ای عاشق
بیچاره تو نیز در دل خاک سرد، مانند هزاران عاشق دیگر بخواب
ابدی فرو رفتی!!!
وقتی میخواستم زندگی کنم همه درهارو بستن
وقتی خواستم براهه مرگ بروم گفتند مرگه کسی دسته خودش نیست
وقتی خواستم به راستی سخن بگویم گفتند دروغ است
وقتی خواستم به شانس روی اورم گفتند خرافات است
وقتی که توبه کردم گفتند بچه گانس
وقتی خندیدم گفتند دیوانه است
و حا ل که سخن نمیگویم میگویند عاشق است
و ای کاش میدانستم برای چه زنده ام؟
وحید