سرشک دل

رسوای عالمی شدیم ودل هجران دیدهء خود را در جفای یار

سنگدل فراموشکار چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و بمستی

قطرات اشک از دیده فرو ریختیم،تا شاید سازندهء کائنات را دل

بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد و طرحی نو بریزد.

رسوای عالمی شدیم و بمستی شکوه ها، از خلق خود آغاز نهادیم

تا از فتنه های فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته بر مشتی پوست و

استخوان سخت نگیرد آتشی از قطرات سوزان سرشک بر دیده

آنقدر روان ساختیم که شاید شعله ها ی درخشانش این جسم نحیف را

بسوزاند و از غم و اندوه یار سنگد لی آزادش سازد.

ولی افسوس که او خفته است و چه داند که درغمش شب هجر

چگونه بر من شب زنده دار میگذرد