ساقی غم من بلند آوازه شده است

سرمستی من برون ز اندازه شده است

با موی سپید سر خوشم . . .

کز می تو ، پیرانه سرم ، بهار دل تازه شده است

***

ساقی گل و سبزه بس تربناک شده  است

دریاب که هفته دگر خاک شده است

می نوش و گلی بچین ، که تا در نگری

 گل خاک شده است و سبزه خاشاک شده است

***

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

این عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده ، که معلومم نیست

کین دم که فرو برم ، بر آرم یا نه

***

قومی متفکرند اندر ره دین

قومی به گُمان فِتاده در راه یقین

می ترسم از آن که ، بانگ آید روزی

کی بیخبران راه نه آنست و نه این

***

من ظاهر هستی و نیستی دانم

من باطن هر فراز و پستی دانم

با این همه از دانش خود شرمم باد

گر مرتبه ای ورای مستی دانم