همیشه سبز می خشکد ، همیشه ساده می بازد

همیشه لشکر اندوه  ،  به قلب ساده می تازد

من آن سبزم که رستن را ، تو آخر بردی از یادم

چه ساده هستی خود را ، به باد سادگی دادم

به پاس سادگی در عشق ، درون خود شکستم زود

دریغا سهم من از عشق ، قفس با حجم کوچک بود

درونم ملتهب از عشق ، برونم چهره ای در سر

ولی از عشق باختن را ، غرور من مرمت کرد

به غیر از دوستت دارم ، به لب حرفی نشد جاری

ولی غافل که تو خنجر  ، درون آستین داری

طلوع اولین دیدار ، غروب شام آخر بود

سرانجام تو و عشقت ، حدیث پشت و خنجر بود