من عاشق این  شعرم . . .


ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی

چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی

تو که آتشکدهء عشق و محبت بودی

چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی

به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را

که خود از رقعت آن بیخود و بی هوش شدی

تو به صد نغمه زبان بودی و دل ها همه گوش

چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی

خلق را گر چه وفا نیست ولیکن گل من

نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی

تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از توست

تو هم آمیخته با خون سیاهوش شدی

ناز می کرد پیراهن نازک تن تو

نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی

چنگی معبد گردون شوی ای رشک ملک

که به ناهید فلک همسر و هم دوش شدی

شمع شب  های سیه بودی و لبخند زنان

با نسیم دمِ اسحار هما غوش شدی

شب مگر حور بهشتیت به با لین آمد

که تو اَشیفتهء زلف و بنا گوش شدی

باز در خواب شب دوش تو را می دیدم

وای بر من که تو هم خواب شب دوش شدی

ای مزاری که صبا خفته به زیر سنگت

به چه گنجینه ء اسرار که سر پوش شدی

ای سرشک این همه لبریز شدن  عام تو نیست

آتشی بود در این سینه که در جوش شدی

شهریارا به جگر نیش زد تشنگیم

که چرا دور از آن چشمه پر نور شدی